Roald van Hout stopt met voetbal om meer tijd met gezin door te brengen

‘’Dat voelt heel dubbel, moet ik zeggen. Dat heeft te maken met het seizoen dat we draaien, waarin het moeilijk is om ons te handhaven. Het is niet leuk om met zo'n seizoen af te moeten sluiten. Maar aan de andere kant: als je de keuze hebt gemaakt, dan kijk je daar af en toe ook naar uit. Dat merk ik door de weken heen’’, vertelt Van Hout. ‘’Ik heb dit seizoen problemen met mijn fitheid en daar baal je uiteraard van. Maar ik kijk er ook naar uit om meer tijd met mijn gezin door te brengen. Ik heb een drukke baan waardoor de weken voorbij vliegen en tijdens het weekend wil je niet altijd aan een verplichting vastzitten.”

De afscheidnemende aanvallende middenvelder noemt twee belangrijke redenen voor zijn afscheid bij UDI en het voetbal. De eerste is dat hij meer tijd wil besteden aan zijn gezin, met meer vrijheid om keuzes te maken op momenten die hij zelf wil. De tweede is het fysieke aspect. ‘’Dit seizoen heb ik een aantal kleine blessures gehad en ben ik ziek geweest. Op je 34e herstel je daar minder snel van dan jongens van 20. Die herstellen sneller van een wedstrijd en zitten vaker in het krachthonk.”

Het besluit om te stoppen nam Van Hout voor zichzelf in oktober van het vorige jaar, waarna hij het in december aangaf bij zijn trainer en Richard van den Boogaard. ‘’Dat deed ik bewust toen al, zodat de vereniging wist waar ze aan toe was’’, vertelt de voetballer, die met de staf de afspraak had na elk seizoen te kijken hoe de vlag erbij hing. ‘’Ze begrepen me, maar vonden het wel jammer. Ze hadden graag gezien dat ik nog een jaar was doorgegaan, maar waren dankbaar voor mijn jaren.”

In 2017 keerde je terug bij UDI. Hoe was dat?

‘’In het begin was dat wennen. Het was een ander niveau. Er werd minder getraind en je had andere spelers om je heen. Bij de buitenwacht waren er verwachtingen, ook bij teamgenoten. Als je als prof terugkomt, verwacht je dat je in je eentje veel kunt bewerkstelligen. Maar de praktijk leert dat dat niet altijd het geval is. Je hebt je teamgenoten echt nodig. Dat heb ik misschien wel wat onderschat, als ik daarop terugkijk.’’

Wat zijn je hoogte- en dieptepunten geweest bij je terugkeer?

‘’Het hoogtepunt was de promotie van vorig jaar. Dat staat absoluut bovenaan. Omdat je tegen Orion thuis in de 87e minuut scoort en zo een verlenging afdwingt, die je ook nog eens na penalty’s wint: dat is een mooi moment. Zelf heb ik een grote bijdrage aan de promotie kunnen leveren met twaalf doelpunten en een stuk of tien assists. 

Het dieptepunt waren de twee coronajaren. Halverwege het tweede coronaseizoen moesten we wéér stoppen. We waren toen net goed bezig, dat was enorm zuur. De eerste twee weken was het wel lekker qua vrijheid, daarna wilde ik het liefst weer mijn passie en hobby beoefenen.’’

Voordat Van Hout bij UDI terugkeerde, was hij actief voor profclubs RKC Waalwijk, Sparta Rotterdam, FC Eindhoven en Fortuna Sittard. 

Wat blijft je van je periodes bij die clubs het meest bij?

‘’Het kampioenschap met RKC in eerste divisie. Dat was een topseizoen waarin ik zelf veel speelde. Dat ik dat mocht meemaken, met alle festiviteiten, was heel mooi. Het seizoen daarop verloren we de play-offs van Vitesse met Wilfried Bony om Europees voetbal. Dat waren mooie seizoenen. Mijn debuut bij Sparta na lang blessureleed was ook mooi. Ik heb gespeeld in de ArenA, de Kuip en het stadion van PSV: dat vergeet je nooit meer. Het mislopen van de promotie met Sparta naar de eredivisie tegen Roda JC vergeet ik ook niet meer. Dat was sportief erg zuur.’’

Wat ga je niet missen als je straks gestopt bent?

‘’Met name de verplichting. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook voor. Als je afspreekt te gaan trainen, dan ga ik ook. Dat doe ik nu al bijna 30 jaar voor het voetballen. Ik ben blij dat de verplichting er straks af is, al blijf voetbal de mooiste sport die er is."

Wat ga je nu doen?

‘’Ik ga er even rustig over nadenken. Zondag komt in teken te staan van het gezinsleven, meer dan dat het nu is. En uiteraard wil ik andere sportieve activiteiten gaan ontplooien. Misschien zaalvoetbal, padel, hardlopen, zwemmen of de sportschool. Ik vind bijna elke sport leuk. 

In eerste instantie ga ik niet in een vriendenteam voetballen. Ik heb altijd op betaald voetbal-niveau gespeeld. Die mentaliteit, waar winnen niet voorop staat en winnen op ondersteld belang is, is lastig voor mij. Maar het verbaast me niet als dat over een paar jaar anders is, en ik weer lekker ga voetballen.’’

Van wat voor club neem je afscheid?

‘’Een hechte groep bij UDI 1. Er is verdeling tussen jong en oud, maar het is een groep die naar elkaar toe is gegroeid en dat proberen we vast te houden. Het drankje doen met de jongens op donderdag in de kantine na de training, het met elkaar optrekken en naar een wedstrijd toeleven ga ik dan ook missen.

Ik neem ook afscheid van een club waar een professionaliseringsslag mag plaatsvinden, om structureler in de derde divisie te kunnen spelen. En ook qua uitstraling: dit seizoen dragen we niet altijd allemaal dezelfde kleren. Daar zit een verschil met tegenstanders tegen wie we spelen. Het maakt geen verschil, maar straalt wel wat uit.’’

Wat wil je nog meegeven?

‘’Geniet ervan, want voor je het weet is het voorbij. Geef alles voor je passie, als het kan. Als je ambitieus bent: ben dan niet bang om alles te geven. Ben niet bang wat mensen achter je rug om zeggen. Daar moet je schijt aan hebben. Ik heb dat niet altijd gedaan. Dan denk ik: shit, ik had nog meer kunnen doen. Ik heb mooie dingen mogen meemaken, en zeg niet dat het anders was geweest, maar achteraf denk je wel dat dat een verschil had gemaakt.  Het belangrijkste is: maak plezier in het voetballen. Want het is het mooiste spelletje dat er is.’’