Herinnering aan een trieste novemberdag
Een halve eeuw geleden is het inmiddels. Precies 50 jaar terug, in 1973, vond een ongeval plaats in Mill, waarbij een busje met UDI-spelers betrokken was. Die dag, 3 november, kunnen de oudere UDI-leden zich nog als de dag van gisteren herinneren. In het boek, uitgebracht ter gelegenheid van het 90-jarig jubileum van onze vereniging, was plaats ingeruimd voor een terugblik op die trieste dag. Het leek de redactie een goed moment om nu, na 50 jaar, dit artikel nogmaals onder uw aandacht te brengen. Eén van de betrokkenen vertelt daarin hoe hij deze dag heeft beleefd.
”Die middag vertrok men per busje en een personenauto van grensrechter Jan Kardol richting Mill. Die dag mocht nog gereden worden, een dag later, zondag 4 november, zou de eerste autoloze dag plaatsvinden. Dit was een maatregel, genomen vanwege de oliecrisis, die in die dagen het wereldnieuws beheerste.”
Zwaailichten
”Na een spannende wedstrijd maakten de jongens zich op voor de terugreis naar ons clubhuis om daar, zoals gebruikelijk, nog even na te kletsen over de gespeelde wedstrijd. In de kleedkamer kregen de spelers te horen dat de eerste spelers die omgekleed waren, alvast met de personenauto naar Uden zouden vertrekken. De overige jongens zouden met het busje gaan.
Ik nam plaats in de auto. In Uden aangekomen duurde het wachten op de rest van het team wel erg lang. Iemand in het clubhuis opperde dat het busje misschien wel motorpech kon hebben. Hij bood mij aan om samen terug te rijden naar Mill om te kijken waar de rest bleef. Het was inmiddels rond de klok van half zes en ’t begon al donker te worden. Bij de Middenpeelweg aangekomen zagen we in de verte een groot aantal blauwe zwaailichten, mijn hart begon sneller te kloppen. Een agent verbood ons verder te rijden, omdat er een ongeluk was gebeurd.
‘ Op dat ogenblik drong de omvang van het ongeluk pas echt tot me door.’
De auto werd aan de kant geparkeerd en we zetten ‘t op een lopen richting plek van het ongeval. Na een tijdje, ‘t leek wel een uur, kwamen we daar aan. We troffen er een chaos. Ziekenwagens reden af en aan. Toen alle gewonden waren afgevoerd naar diverse ziekenhuizen in de omgeving, hoorde ik pas dat drie personen het ongeluk niet hadden overleefd. Op dat ogenblik drong de omvang van het ongeluk pas echt tot me door. Vanaf dat moment is alles in een roes aan me voorbijgegaan.”
Verdriet
”Het nieuws verspreidde zich erg snel. Via de radio en tv was iedereen snel op de hoogte van dit verschrikkelijke ongeluk. De klap kwam in de Udense gemeenschap hard aan, alle wereldproblemen werden enkele dagen naar de achtergrond verdrongen. Al snel werden de namen van de overledenen bekendgemaakt:
Leider: Ief van Dalen
Keeper: Jos Verhoeven
Verdediger: Geert van der Aalst
Over de toestand van de gewonde jongens heerste lang onzekerheid. Eén van hen was er slecht aan toe. Vanwege hersenletsel heeft hij lange tijd in het ziekenhuis door moeten brengen. De dagen na het ongeval stonden in het teken van het bezoeken van de getroffen families. Ook werden de jongens in de ziekenhuizen opgezocht, daarvoor kon zelfs de autoloze zondag geen belemmering zijn. De begrafenis, een paar dagen later, heeft diepe indruk op mij gemaakt. Zoveel verdriet heb ik nadien gelukkig nooit meer gezien. Gedurende die dag heb ik ervaren dat de club UDI’19 een vereniging is, die lief en leed met elkaar weet te delen. Troostende woorden en er ook zijn voor elkaar op die moeilijke momenten. Deze kleine dingen tonen het ware gezicht van een echte vereniging.”
Ter afsluiting een gedicht uit die tijd, gevonden in de UDI’19-archieven. De schrijver ervan is mij helaas niet bekend:
Daar staan we nu met veel verdriet
We begrijpen het allemaal niet
Ief, Jos en Geert gingen van ons heen
We geloofden het niet, nee
Ze werden van ons weggerukt
Na een sportmiddag werd hun busje in elkaar gedrukt
Toch moet iedereen het weten:
Ief, Jos en Geert, we zullen jullie nooit vergeten
